Lingua estancada

 

As ipótesis que se fan sobre o Galego indican que a este paso chegará un punto no que se extinguirá, e non será dentro de moito tempo, non.
Pero e se sucedera xusto o contrario,e só se falaran as linguas propias de cada comunidade autónoma?

Ao falarse só as linguas de cada comunidade estariase a impedir a correcta adaptacion dunha persoa Galega por exemplo en Cataluña, e iso sería bastante precario entre xentes dun mesmo país.
Sería algo ridículo que ao saír da comunidade "autóctona" tiveras posibilidades reducidas de oportunidades só por falar única e exclusivamente a tua lingua nativa.

Nun futuro non moi lonxe, fomentaráse a discriminación entre xentes de comunidades diferentes,  e incapacitaria á xente nova para conseguir un traballo fora da súa rexión ou mesmo no extranxeiro.
Tamén provocará que a xente permanezca mais tempo ou toda a sua vida laborable na mesma rexión impedindo a búsqueda de oportunidades de traballo nun mesmo país.

H2O : Por cada átomo de Osíxeno hay 2 de Hidróxeno, pensa...

 

Cando abrimos un grifo ou unha  chave de auga, e mentres facemos calquera outra cousa, como cando nos estamos a cepilar os dentes por exemplo, sentimos como se a auga que saira por ese grifo nunca se fora a esgotar e é certo que terias mala sorte se te chega a ocorrer porque hoxe podemos dicir que non nos falta de nada ou non? Pero que pasaría se no futuro non tivésemos ese excedente de auga?

É unha realidade que hoxe en dia hay persoas que necesitan auga doce, véase as xentes famentas do continente Africano quenes morrerían por ter un grifo incesante de auga coma nós. Pero en xeral na actualidade non temos falta de auga, polo menos nos países "desarrollados".

O que planteo hoxe é que o día de mañá, (nun futuro próximo) poderíamos non ter esa sorte, e que por desastres meteorolóxicos ou mesmo xeográficos a humanidade pase dun excedente de auga a ter que pagar por ela ou buscarse a vida entre os demáis para conseguila de tal forma que pareza unha carreira armamentística entre Estados Unidos e China en plena Guerra Fría.

A auga a tería a xente con máis recursos da poboación, feito que acarrearía problemas, discusións e conflitos pola mesma.

E cando se esgotaran as reservas de auga que? Sería o fin do ser humano, ou conseguiriamos sobrevivir a base doutros fluidos?
Son preguntas que espero que ninguén poida responder ao non chegar nunca a esa situación da humanidade, pero é un futuro factible e utópico, o cal non é imposible de alcanzar.

Susto nas brumas da noite

"Vouvos amosar unha historia que lle pasou a Ramón Sandá Mahía (meu avó) fai case dúas décadas, é un historia que sempre lembrou na casa".

Ramón vivía en Villamateo, un pobo a 10km de Miño, coa súa muller María e máis a sua filla Marisol. Ramón acostumaba ir aos montes a cortar leña cando facía falta, ben fora para darlle lume a cociña de leña en inverno ou para unha brasa, e algunhas veces se lle facía de noite á hora de volver a casa.

Un dia , Ramón foi ós montes para cortar algúns troncos que traer a casa e fíxoselle de noite polo camiño.
Cando estaba xa cerca da súa casa, sentiu  un berrido que viña dende a oscuridade do monte.
Ramón non parou e continuou polo  camiño que daba a súa casa. Despois de dar uns poucos pasos viu no medio das sombras e as árbores, un destello de luz que parecía vir dun candil. Ramón non podia crer o que estaba a pasar, xa que non era normal que alguén andara polo monte a esas horas..
Cando Ramón chegou a casa, explicou a sua muller que parecía como se algo branco estivera a leva-la luz polo medio do monte. Ramón nunca quixo decir que él pensara que fora a Santa Compaña, xa que él dicía que a mente puido xogarlle a él unha mala pasada e ser un simple reflexo de algo ou algunha luz de lonxe, pero Ramón dixo todo o viu cos seus propios ollos.

Tempos de lembranza

Emilio Rodríguez naceu no 1942, na Louseira (Monfero). Nunha casa de xente numerosa (avós,pais,fillos..).

 Emilio  sempre quixo empezar a traballar , gañar o seu propio diñeiro. Empezou tendo traballos normales daqueles tempos, incluso traballou de camareiro.

Pasou o tempo e Emilio embarcouse para poder axudar á súa irmá Fina económicamente e así coñecer algo novo. O que nun principio era un traballo duns meses, algo temporal, acabou sendo unha forma de vivir para Emilio. Entre os países nos que estivo atópanse Holanda, Francia e Italia.

Tras deixa-la vida de navegante, Emilio decidiu comprar un taxi, un impecable DODGE Dart Negro,un verdadeiro coche emblemático dos anos 70,máis unha plaza de taxi na parada de taxis na que era a Praza de España, en Ferrol. Seu irmán Gonzalo tamén tiña unha plaza alí.

A Emilio máis a Gonzalo lle iban ben as cousas como taxistas, aínda que non entre eles, tiveron algún que outro percance no seu traballo, que é digno de rememorar pero non neste momento.

Vou intentar explicar unha anécdota do propio Emilio:

Cando Emilio máis o seu irmán Gonzalo e os demáis taxistas estaban a traballar na Praza de España, un novo microbus que facía rutas ao parecer a un precio tan baixo que nin os taxistas podian permitirse ofrecer aos clientes, pasaba por dianta da parada. Cando os homes da Praza de España percatáronse non o pensaron duas veces... Foron correndo cara o bus e plantáronlle lume en pleno centro de Ferrol.

Esta claro que eran outros tempos e non o podemos comparar co día de hoxe, pero eu sego disfrutando con este tipo de anécdotas cada vez que lle fago unha visita a Emilio, e por suposto sempre marcho votando unha gargallada !

foto da antiga praza de España e a parada de taxis ode traballaba Emilio Rodríguez:
 

Persoas Informatizadas ou Cibernetizadas?

"Deixa o movil na mesa"
"Atende cando che falo, deixa o movil"
"Tes cargador meu?"
...

Son expresións que atopamos na nosa vida diaria a todas horas, non sempre foi así e aínda  algúns maiores rezagados opóñense á nova Era, a era dos teléfonos móviles a era das re-telecomunicacións.
Dende fai un tempo cara aqui os teléfonos moviles foron abrindose camiño nas nosas vidas ata chegar a ser en moitos casos imprescindibles.

Ao avance dos teléfonos hai que añadir que agora quen ten un teléfono móvil ten un ordenador pequeno e que pode axudarche a facer tarefas ou funcións de calquer tipo, e isto provoca en moitos casos unha seria dependencia.

 Nun futuro próximo a xente estando ao lado nin sequera se mirará, levarán a cabo conversacións por medio de aplicacións como o actual "whatsup", non haberá nin un calendario nin calculadora nas vivendas ya que estando en todo momento cos aparatos de telefonia poderán  facerse todo tipo de contas nun abrir e cerrar de ollos e un mesmo non se terá que preocupar nin en que día vive xa que llo poderá repetir o seu movil coa voz que queira as veces que queira, e por suposto onde queira.

En resumidas contas, será un futuro semellante a actualidade pero moito máis informatizado( SI, ainda máis), e onde se perderán costumes como as que nunca se deberian perder como pode ser falar na mesa en familia, ou simplemente mirar á tua moza ou ao teu mozo cando estades sentados xuntos.

Ciclo-Rexurdimento

"É unha realidade que dende fai uns anos o mundo está máis que informado do calentamento global e que é por suposto unha realidade en continuo avance"

No futuro próximo cara o ano 2025, podería suceder que os concellos aprobaran leis conforme se prohibe o uso de coches particulares no casco urbán para así reducir considerablemente as emisións contaminantes dos coches (CO2) cara a atmosfera e capa de ozono.
Estando en regra esta lei, a meirande parte da xente que non quera ir no tan aforado trasporte público optara pola  fiel  bicicleta.
A bicicleta terá de novo un gran éxito como medio de transporte, sobre todo entre os xóvenes e a xente de mediana idade. Tal éxito é ben merecido, xa que é un medio de transporte totalmente limpo e non contaminante, rápido e áxil para as zonas urbáns e aínda por riba é saudable para a nosa saúde xa que se exercitan articulacións e faise deporte, cousa que se se andivese en bici a diario por moi pouca distancia que se percorrese estariase a axuda-lo corpo e contribuindo ao perfeco estado de bienestar cara a nosa persoa.

Desta maneira se estaria axudando ao medio ambiente , se axudaría a non esgotar tan cedo as reservas de gasolina e derivados do noso planeta e  fomentaríase o transporte púlico.

Bos Aires, terra de oportunidades ou?

Manolo García Castro, irmao de María García Castro,a miña avoa materna, presentouse aos exames de acceso a Astano como mestre operario fai agora uns 70 anos que se di pronto.

Manolo estudara moito para ese posto, e saíu 2º da súa promoción, pero este non veu correcto o resultado xa que el cría que lle saíra "de pinga", e pensou que puido ser algun acto de cacicadas entre alguén de dentro para enchufar algún familiar ou persoa de confianza...
Enfadouse moito e decidiu non querer volver saber nada sobre Astano a pesar de que o seu irmao Andrés traballaba alí .
Manolo enfadouse moito co resultado e dixo na casa que non quería seguir estudando para iso, que quería marchar. Grazas a un familiar dos de Primoi (nome dos da parte da familia esa) conseguíronlle un traballo nunha imprenta en Bos Aires.

Manolo dende que chegou a Bos Aires púxose a traballar na imprenta, ao mesmo tempo pouco a pouco ía afianzándose no lugar, deixando crecer a suás raíces amarrándose con forza no solo arxentino.
Manolo queda a vivir en Bos Aires e crea a súa familia casando con Nélida uha rapaza de Bos Aires.
Despois de casar teñen dous fillos a miña prima Mirian e máis o seu irmao Coti.

Manolo traballou toda a sua vida na imprenta, dende que chegou ata o momento da súa morte.

Por sorte eu mesmo podo dicir que tiven contacto con Mirian e con Coti en persoa, xa que viñeron fai unha morea de anos facernos unha visita, e vou citar unha anécdota que saíu con estas mesmas palabras da boca de Mirian:

-"Cando nos éramos pequenos ( Coti e máis Mirian) os nenos do noso barrio en Bos Aires facían bromas ou burlas de nós porque na miña casa meu pai Manolo cada ano facía a matanza do porco, e ninguén de ali vira algunha vez cousa semellante ou simplemente na sua casa non era correcto matalo porco"

Mirian fora de decilo amargada ou soamente enfurruñada ou gardandolles rencor a eses nenos , o dixo cun sorriso na cara deslumbrante, coma se ela entendera esas burlas de forma diferenciadora pero non discriminante nin nada polo estilo.

"Aqui algunhas fotos de Manolo a partires de chegar a Bos Ires"
- Manolo coa sua muller Nélida e fillos Mirian e Coti

-Fotos de Mirian e Coti :

O Tren do Amor

O tren do amor é a miña denomizacion cariñosa para o tren no que coincidiron Ramón Sandá e María García (alias Moncho e Maruja respectivamente) fai uns 54 anos a día de hoxe.

Un día calquera  como hoxe no 1961 tivo lugar un encontro por casualidade de Ramón e María.
Ramón viña cara ferrol nun tren dende Vilasantar, lugar de onde era propio e María dende Miño onde viña de visitar a súa nai máis o seu irmán e que ía cara Ferrol porque ela vivía aqui no barrio do Ensanche A cunha irmá e o cuñado.
María ía acompañada do que era o seu noivo, un home co que saía os fines de semana e que é o máis parecido ao que hoxe en día chamaríamos noivo.

Ramón foi sen acompañante , viña de estar coa sua familia en Vilasantar e ía cara a sua casa nas Sindicales, aínda que Moncho saía cunha rapaza en Curtis.
Moncho decatouse de María, a cual a viu como unha rapaza guapa e gustoulle moito, de tal maneira que acercouse e sentouse a carón dela empezando a falar xuntos.Nese momento non estaba o mozo de Maria, xa que habiase levantado e cando volveu para xunto María, Moncho non tivo outra que levantarse e cederlle o sitio ao "maromo" desta, aínda que Ramón quedouse prendado dela.

Os próximos días Moncho máis Maruja encontráronso na rúa e comezaron a falar entre eles.
Houbo tanta atracción mutua que, Ramón deixou á súa moza para estar ao lado de María e María perdeu o contacto co seu mozo co cal estaba a piques de casar!
Xurdíu tanto amor entre estas dúas persoas, que decidiron casar aos 6 meses de conocerse no tren.

Na boda, María casou de luto, o que quere dicir  completamente de negro. No momento da boda acaba de falecer o pai de María: Anacleto. Por iso non quixeron celebrala boda.

Máis adiante  esta relación terá como fruto a miña nai Marisol, filla única, e pasado un tempo con Gonzalo(meu pai) polo medio sairei eu, Xano Rodríguez.

"Esta é a única foto tomada na boda de Moncho e Maruja, onde pódese apreciar o luto por Anacleto, o pai de Maruja":

-Á esquerda María García Catro
-Á dereita Ramón Sandá Mahía

Muxía é nosa, fora da nosa costa

Muxía a zona 0 do penoso "Prestige", alberga un antigo mosteiro de Moraime. Este mosteiro foi durante centos de anos un auténtico lugar de culto e riquezas ansiadas ata polos viquingos. Era tal a atracción dos estranxeiros cara os nosos obxectos de valor espiritual e monetario que tanto Muxía como a Costa da Morte foron territorios nos que tiveron lugar loitas entre os individuos autóctonos da nosa terra e as forzas de varias potencias extranxeiras. Aínda hoxe se contan  azañas de como foron expulsados os pobos agresores polos nosos rudos e dominantes antepasados . O mosteiro foi a primeria  gran fortaleza da comarca antes dos castelos e as vilas. Máis adiante superamos ataques incluso de forzas do nivel dos Sarracenos.
Outro exemplo claro da rebeldía dos galegos contra a opresión.

Quén está doblando o lombo? TI OU EU?

Non fai tanto tempo toda a zona de Galicia estaba baixo un sistema de cultivos e pagamentos propios do medievo, estamos a falar do diezmo, dos arrendamentos, da inxustiza e da irracionalidade.

Era tal a situación que os labregos, de vidas humildes traballaban e labraban unha serie de terreos pra poder ter comida na casa e pra as suas familias aínda que non fose en exceso.

Isto debíase a que as terras non eran dos campesiños senon dos señores que as tiñan en propiedade e facían uns contratos cos campesiños de tal maneira que estes cultivaban a terra dos señores a cambio de quedarse cunha pequena parte desa colleita e o resto dávanllo ao señor. Este feito quedaba rexistrado nuns contratos chamados arrendamentos. Os arrendamentos non tiñan corto plazo de validez, senón que extendíase tendo en conta incluso varias xeneracións. 

O sistema do diezmo é claramente un abuso por parte dos señores da terra aos campesiños, xa que estes deixábanse a vida na agricultura a cambio dunha auténtica miseria. Hoxe en día podemos decatarnos de que era realmente unha inxustiza que abranguía dende un avó ata os seus netos por exemplo, pero naqueles tempos non tiñan os coñecementos que afortunadamente temos hoxe en día.

Grazas a algúns valentes emprendedores labregos que impuxeron o decidiron intentar poñer fin a esta inxusticia que se levaba a cabo dende tempos medievais.

Entre o século dezanove e o século vinte dánse os primeiros signos de levantamento contra estes contratos, e se busca a venta desas terras para que os campesiños puiderana comprar. Todo pintaba ben pero claro, ao poñerse en venta quen ia ter máis recursos para adquirilas? o pobres campesiños ou os  antigos señores das terras? Ademáis houbo nos primeiros casos de levantamentos unha serie de asasinatos de algúns labregos por "amotinarse" contra ese sistema arrendatario infernal traído das mans dalgún monarca absoluto grazas á "convincente teoría do orixen Divino do poder".Hoxe en día por incrible que pareza hai alguns sitios illados e moi puco numerosos nos que aínda se segue levando a cabo esta práctica, que a día de hoxe a vemos primitiva.
Grazas á loita deses labregos hoxe en día non padecemos ese tipo de situacións.

Desafortunadamente gran numero desas terras volvéron ás mans dos seus antigos donos malia outras que conseguiron estar en manos dos auténticos donos lexítimos, os labregos que poñían o lombo para cortar o millo, ou para traballar coa fouciña, o raño, o sacho e máis o machado.

Na miña opinión non hai exemplo máis claro dunha "Galicia Rebelde" xa que enfrentarse aos arrendamentos exigía un novo tipo de ideoloxías ata momento descoñecidas .

Raimundo Ibañez

Antonio Raimundo Ibañez, máis coñecido como O Marqués de Sargadelos, era un home da antiga fidalguia en galicia e un paisano de Ribadeo que ten na sua historia un feito que cabería lembrar para os que o sabedes, e coñecer para os que nunca o escoitarades.

Raimundo Ibañez creou a 1ª Industria Siderurxica en Galica e en toda España no ano 1806, uns altos fornos destinados á cerámica. Trala inauguración da fábrica debido á súa importancia foi condecorado polo actual  Rei de España nese momento: Carlos IV.

Carlos IV otorgoulle o título de Maqués de Sargadelos e Conde de Orbaiceta.

Raimundo Ibañez foi tráxicamente asasinado polo propio pobo que o rodeaba, debido a unha serie de sucesos que influiron prexudicialmente na imaxe que tiñan as xentes do pobo de cara a fábrica de cerámica. É un verdadeiro acto de rebeldía por parte dos habitantes do pobo contra o Marqués de Sárgadelos aínda que non estivese plenamente xustificada.

Outra teoría afirma que o seu asasinato debeuse á feitos relacionados coa Guerra de Independencia que neses momentos se estaba a levar a cabo en toda España.


-video de interés: https://www.youtube.com/watch?v=mXQNa2FJ4rQ

Remando cara a cume

É difícil conseguir ter un sitio entre os deportistas máis destacados de España, así mesmo é ainda máis difícil telo entre os mellores de Europa. O caso de Teresa Portela Rivas é un exemplo de superioridade continua de un mesmo.

María Teresa Portela Rivas é unha piragüista profesional con numerosos méritos na súa carreira deportiva, o máis destacado é un total de 13 medallas no Campeonato Mundial de piragüismo.
Esta internacional naceu no Concello de Cangas do Morrazo  na provincia de Pontevedra no 1982.
Tómase moi enserio os seus entrenamentos e as suas metas, aínda que non fai falta decilo vendo o nivel no que se encontra.

Teresa foi recientemente elixida como deportista feminina galega do ano 2013 pola súa medalla de bronce no Campeonato de Europa e o seu cuarto posto no Campeonato de Mundo e nos Xogos Olímpicos!






Táboa das súas clasificacións:

Campeonato Mundial
Año	Lugar	Medalla	Competición
2001	Poznań (Polonia)	2	K4 200 m
2001	Poznań ( Polonia)	3	K4 500 m
2002	Sevilla ( España)	1	K1 200 m
2002	Sevilla ( España)	2	K4 200 m
2002	Sevilla ( España)	3	K4 500 m
2003	Gainesville (Estados Unidos)	2	K1 200 m
2003	Gainesville ( Estados Unidos)	2	K2 200 m
2003	Gainesville ( Estados Unidos)	2	K4 200 m
2003	Gainesville ( Estados Unidos)	3	K4 500 m
2005	Zagreb ( Croacia)	1	K1 200 m
2005	Zagreb ( Croacia)	2	K2 200 m
2005	Zagreb (Croacia)	3	K4 200 m
2009	Dartmouth ( Canadá)	3	K4 500 m
Campeonato Europeo
Año	Lugar	Medalla	Competición
2001	Milán ( Italia)	2	K4 200 m
2001	Milán ( Italia)	3	K4 500 m
2002	Szeged ( Hungría)	1	K1 200 m
2002	Szeged ( Hungría)	1	K4 200 m
2002	Szeged ( Hungría)	2	K4 500 m
2004	Poznań ( Polonia)	1	K1 200 m
2004	Poznań ( Polonia)	1	K2 200 m
2004	Poznań ( Polonia)	1	K4 200 m
2004	Poznań ( Polonia)	3	K2 500 m
2004	Poznań ( Polonia)	2	K4 500 m
2006	Račice ( República Checa)	3	K1 200 m
2008	Milán ( Italia)	1	K4 500 m
2009	Brandeburgo ( Alemania)	2	K1 200 m
2010	Corvera ( España)	3	K1 200 m
2010	Corvera ( España)	3	K4 500 m
2011	Belgrado ( Serbia)	2	K1 200 m
2013	Montemor-o-Velho ( Portugal)	2	K1 200 m

Un novo punto de vista

O galego César Canedo creou recentemente unha rede social para pymes (Pequenas e Medianas Empresas) e autónomos chamada Vigiliam.
 Hoxe en día non fai falta dicir a importancia das redes sociales na nosa vida diaria, pero hai xente como César que non só ve unha fonte de entretenimiento nestas redes, senon que tamén ve un negocio.
Canedo explica que se invertiron máis de 200 000€ neste proxecto e xa son 8000 persoas as que o utilizan e se prevee chegar aos 30 000.
A base de Vigiliam é poñer en contacto compradores e vendedores por medio dunha forma totalmente gratuita e eficaz afirma César e os demáis integrantes do proxecto. A longo prazo preveese que Vigiliam expanda ata outros continentes con esperados beneficios.

César Canedo
 PÁXINA WEB: www.vigiliam.com

" O de Fene " chamábanlle.

Jesús Balado Paz naceu en Fene en 1947. E recibiu clases do coñecido pintor ferrolano Carlos Villaamil.
Jesús atopou algo de interese na pintura dende que era novo. Actualmente é un pintor que domina diferentes
e complexas formas da pintura ( óleo, ceras...). Conseguiu destacados premios no seu ámbito profesional.
 Realizou a súa primeira exposición con 17 anos, seguro de sí mesmo Jesús decidiu continuar coa pintura ata tal punto que chegou a dar exposicións en Francia, Venezuela e Italia entre os lugares máis destacados.
Jesús Balado Paz dedícase a expoñer e impartir clases de dibuxo actualmente. Destacan as súas pinturas de paisaxes, aínda que tamén os seus retratos son moi importantes, Jesús leva a cabo as súas pinturas o entorno rural, un dato importante a ter en conta.

 

Luz da Terra Galega

Unha persoa forte, recoñecida internacionalmente, e con infinidade de distincións. Estas palabras describen moi ben a Luz Casal.
Luz, é a día de hoxe unha impotante cantante dentro e fora do noso país, cunha morea de fans e seguidores por todo o mundo.
Luz é de orixe galego, naceu en Boimorto, na Coruña. Dende nena estudou  piano, solfeo, ballet,etc..
Sempre sintiu unha atracción pola música o que a levou a formar un pequeno grupo cuns coñecidos. Luz sempre sintia curiosidade polo canto individual, e estudou técnicas como solista.
A sua entrada no mundo profesional foi grazas a unha maqueta que grabou e buscou algunha discográfica que a quixera publicar. Tras publicala ofrécenlle traballo participando en coros doutros artistas.
 Luz comeza neste momento a grabar temas propios e comeza a expandirse a súa voz, ata lugares contiguos do océano atlántico e demáis. Luz ten ás súas espaldas unha importante e complicada carreira musical ( aínda que tamén probou teatro), ademáis desafortunadamente de problemas persoais, xa que padeceu cancro, e conseguiu superalo exitosamente.
Luz destaca sobre outros artistas, xa que na súa obra profesional é realmente orixinal. Unha proba son as súas cancións co seu distintivo ritmo. Fixo homenaxes célebres, entre os que destaca o homenaxe ao cantante reggae Bob Marley.

Luz na súa orixe como cantante

Luz Casal na súa etapa máis madura.Luz, despois da súa loita contra o cancro

Un dos famosos temas de luz, VÓTALLE UNHA OLLADA!

Dende Lugo con amor

Dende fai tempo non é raro escoitar o nome de Luis Tosar nas cadeas de televisión máis importantes ou mesmo nos estreos de carteleira. Pois ben Luis naceu en Lugo a comezos dos setenta e xa dende mozo interesouse polo cine, asi é que un dos primeiros papeis que lle levaria á gran pantalla fose "Mareas Vivas", programa emitido na televisión de galicia. Luis foi collendo pouco a pouco presenza entre grandes personaxes nacionais e sendo recoñecido entre as xentes.
Entre os títulos máis impotantes que recibiu destacan os Premios Goya ao mellor actor, mellor actor de reparto e unha Concha de Plata. Luis foi representante de España en algunhas ocasións de carácter internacional.
Fóra do ámbito cinematográfico Luis foi galardonado con títulos prestixiosos como o " Premio Xarmienta", pola súa defensa da Lingua Galega.
Tamén nótase un interese cara a política xa que defendeu ao BNG en algunhas ocasións formando parte do partido nas listas, tamén forma xunto con outras dúas persoas un grupo de Rock e un grupo de teatro-comedia.
 Luis Tosar é un gran actor, tanto a nivel nacional coma internacional. E demostrou ser unha persoa de recursos por chegar a un nivel de reconocimiento tan alto tanto á súa persoa como ó seu traballo.